Kultur programazioak, euskarazko eszena bultzatzeko erakusleihoak, antzerki eskolak, sormen laborategiak, sormen espazioak, ekimenetatik existitzen diren proiektuak, -antzerkia ezagutzen dut nik baina arte diziplina orotan da horrela-, “eta abar” espresioa motz geratzen zait, ez dira, ez gara, antza, profesionalak. Ez gara babestu beharrekoak.
Itxialdiarekin amaitzen ari zait komuneko papera. Irakurtzekoa, esan nahi dut. Beti daukat euskal prentsa idatzitik erreskatatutako artikulu sorta tronuaren alboan. Baina itxialdiarekin, gutxitzen ari zait. Hiztegia komunera eramatea pentsatzen ari naiz, eta A letratik irakurtzen hastea. Lastima. Hitzen ondoeza. P letrara iritsi nahi nuke lehenbailehen. “Profesionala” zer den topatzeko. Zer arraio da profesionala?
Hamarkadak daramazkit tronu honetan bezala, lan egin dudan hamaika antzoki eta kultur etxeetako tronuetan esertzen. Kultur proiektuetan kultur elkarte modura lanean. Kultur elkarteetatik ematen altak eta bajak hala “behar” denean, zergak ordaintzen, kultur langileen egoeraz kezkatzen, maniobratzen, moduak asmatzen. Boloak kotizatzen. Baina Eusko Jaurlaritzaren arabera, ez gara izan eta ez gara izango profesionalak. Kultur programazioak, euskarazko eszena bultzatzeko erakusleihoak, antzerki eskolak, sormen laborategiak, sormen espazioak, ekimenetatik existitzen diren proiektuak, -antzerkia ezagutzen dut nik baina arte diziplina orotan da horrela-, “eta abar” espresioa motz geratzen zait, ez dira, ez gara, antza, profesionalak. Ez gara babestu beharrekoak.
Apur bat nahastuta nago. Tripetatik. P letrara iritsi nahi dut. Agian ez zuten “profesionalak” esan nahi. Agian POBRESIONALAK esan nahi zuten.
P letra, otoi. Edo greba bat.